"پروردگارا وجود کلّ از جودت موجود از بحر کرمت محروم مفرما و از دریای رحمتت منع مکن در هر حال توفیق و تایید میطلبم و از سماء فضل بخشش قدیمت را سائلم توئی مالک عطا و سلطان ملکوت بقاء" (از آثار حضرت بهآءالله – المناجات، ص 178)
حکیم بیهمتا و معلّم بینهایت مهربان، حضرت عبدالبهآء، همواره با هر طبقه از نفوسی که با ایشان ملاقات نموده و طلب راهنمائی و امداد بر رفع ضعف و مشکلات مربوط به شرایط خویش را مینمودند، چنین تعلیم میفرمودند: "ما نباید با شکستها و نقائص و ضعفهای خود مشغول باشیم، بلکه باید توجّه ما کاملاً بر اراده خداوند و مشیّت پروردگاری باشد تا اینکه قوای محیطه آن و نیروی غالبه الهی بوسیله ما و از طریق اعمال مخلصانه و اقدامات ما موجب شفای علّتها و اسباب رفع ناتوانی و ضعف عالم انسانی گردد." سرکار آقا، حضرت عبدالبهآء، در هر حالی موجب تشویق و تذکّر یاران و دوستداران حضرتشان میشدند، به حدّیکه اگر آنها خوب و دارای روحیّه ممتازی هم بودند همیشه بدان سبب بیشتر به شوق آمده و سعی مینمودند که بهتر و والاتر گردند. در بیانی خطاب به یکی از مومنین ایشان چنین مرقوم فرموده اند: "قلب انسان تا اعتماد بر حضرت یزدان ننماید، راحت و آسایش نیابد. بلی سعی و کوشش، جهد و ورزش لازم و واجب و فرض، و قصور و فتور مذموم و مقدوح - بلکه شب و روز آنی مهمل نباید بود و دقیقه ای نباید از دست داد و چون کائنات سائره لیلاً و نهاراً در کار مشغول شد و چون شمس و قمر و نجوم و عناصر و اعیان ممکنات در خدمات مداومت کرد، ولی باید اعتماد بر تأییدات نمود و اتّکا و اتّکال بر فیوضات کرد. زیرا اگر فیض حقیقت نرسد و عون و عنایت شامل نگردد، زحمت ثمر نبخشد کوشش فایده ندهد."
قطره ای از دریای حکمت و عطوفت حضرت عبدالبهآء))
*
در صورت علاقه سه شبکه اینترنتی ذیل را نیز که توسّط این جانب تنطیم شده و متناوباً تدوین میگردد ملاحظه فرمائید.
