"ای رفیق عرشی  بد مشنو و بد مبین و خود را ذلیل مکن و عویل برمیار. یعنی بد مگو تا نشنوی و عیب مردم را بزرگ مدان تا عیب تو بزرگ ننماید و ذلّت نفسی مپسند تا ذلّت تو چهره نگشاید. پس با دل پاک و قلب طاهر و صدر مقدّس و خاطر منزّه در ایّام عمر خود که اقّل از آنی محسوبست فارغ باش تا بفراغت از این جسد فانی به فردوس معانی راجع شوی و در ملکوت باقی مقرّ یابی."

(از آثار حضرت بهآءالله – کلمات مکنونه فارسی)

یکی  از روزهائی که حضرت عبدالبهآء در سال 1912 در نیویورک حضور داشتند، حالت مبارکشان بسیار متغیّر و ناراحت بود. ایشان کتاب کلمات مکنونه را در دست داشتند و مرتّب پیش و پس قدم میزدند. سپس بعد از مدّتی کتاب مبارک را که در دستشان بود به طرف بالا بلند کرده و فرمودند: هر کسی که بر طبق موازین این کلمات عمل و زندگی ننماید، از من نیست.           

(داستانهائی از زندگی حضرت عبدالبهآء)

“Vignettes from the life of `Abdu’l-Baha”