سرکار آقا همیشه محبّت و ارادت عاشقانه را با عنایت و بزرگواری پر مهر و محبّت مقابلی میفرمودند.  در وقت یک ضیافت ناهار در محضر ایشان در لندن، یک هدیه ای از پارس (ایران) رسید. مسافری در طریق سفر از شهر عشق آباد، در ترکستان روسیّه، عبور مینمود، و یک کارگر رنجبر و فقیری که میدانست آن رهگذر راهی دیار جانان و شرفیابی به محضر حضرت عبدالبهآء است، خود را با اشتیاق به او رساند. آن عاشق فقیر آرزومند ارسال هدیه ای به حضرتشان بود، لکن جز شام ساده خود تحفه دیگری برای تقدیم نداشت.  همان را با ارادت و محبّت خالصانه در دستمال کتانی پیچیده و به عنوان تحفه محبّت با مسافر ارسال نمود. حضرت عبدالبهآء در نهایت بزرگواری و عطوفت آن دستمال را دریافت داشته و باز نمودند. نان سیاه خشک و سیب چروکیده شده بود، ولی سرکار آقا دیگر دست به غذای تازه آماده خود نزدند – بلکه به جای آن، هدیه واصله و طعام حقیرانه را میل نموده و به میهمانان خود هم تعارف کرده و فرمودند: با من این غذای مخلصانه عشق را صرف نمائید.

 (داستانی از زندگی و سلوک حضرت عبدالبهآء)

“Vignettes from the life of `Abdu’l-Baha” 

در صورت علاقه سه شبکه اینترنتی ذیل را نیز که توسّط این جانب تنطیم شده و متناوباً تدوین میگردد ملاحظه فرمائید.

Learning Felicityhttp://learningfelicity.blogspot.ca/

Timeless Treasureshttp://timelesstreasureswordswithmeanings.blogspot.ca/

Inked ThinkPenhttp://inkedthinkpen.blogspot.ca/